H ταράτσα της Proud Gallery άνοιξε το καλοκαίρι του 2006 και έγινε αμέσως το καινούργιο cool μέρος του Λονδίνου. Στους χώρους της το πρωί ήταν οι εκθέσεις τέχνης και το βράδυ οι συναυλίες που τραβούσαν ξανά τους νέους, μοντέρνους Λονδρέζους στο Κάμντεν και ενδιάμεσα, τα απογεύματα, υπήρχαν οι καναπέδες στον τελευταίο όροφο, όπου μπορούσες να κάτσεις με ένα ποτήρι Pimm’s στο χέρι και να καπνίσεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Οι Coldplay έρχονταν τότε εδώ και ο Κρις Μόιλες από το Radio 1, τέτοιοι τύποι οι περισσότεροι θαμώνες αυτής της ταράτσας φαίνονταν να είναι στη μουσική βιομηχανία της Αγγλίας ή, τουλάχιστον, να το προσπαθούν.
Η Έιμι Γουάινχαουζ είχε γεννηθεί στο Σάουθγκεϊτ, ακόμα πιο βόρεια στο Λονδίνο, ένα τυπικό μεσοαστικό προάστιο της Αγγλίας, με μεγάλες κοινότητες δεύτερης γενιάς μεταναστών, αλλά είχε επιλέξει να ζει στο Κάμντεν και σύχναζε και αυτή εδώ, στο Proud Gallery, ανάμεσα στους καθιερωμένους και στους φιλόδοξους μουσικούς.
Όταν μετακόμισε στην περιοχή, στις αρχές των 00's, η Britpop είχε πια πεθάνει για τα καλά και τα πορτρέτα των Oasis, των Pulp και των Blur στους τοίχους των τοπικών pubs θύμιζαν ότι εκεί στα '90s υπήρξε το κέντρο της ανεξάρτητης βρετανικής ποπ σκηνής. Οι μουσικοί, όμως, εξακολουθούσαν να συρρέουν στο Κάμντεν και στους συναυλιακούς του χώρους οι λευκοί έπαιζαν indie pop και οι μαύροι garage, r'n'b και grime.
Η Έιμι, ωστόσο, δεν ανήκε σε καμία από τις δύο κατηγορίες, εδώ και χρόνια σε όποιον τη ρωτούσε προσδιόριζε τον εαυτό της ως jazz τραγουδίστρια. Μιλούσε τη γλώσσα του cool μαύρου Λονδίνου, μια μείξη cockney και τζαμαϊκανής προφοράς, αλλά είχε από νωρίς διαλέξει τον ήχο της. Μεγάλωσε με το swing και την jazz του πατέρα της σε μια οικογένεια μουσικών και ως έφηβη παρακολούθησε μαθήματα σε καλλιτεχνικά σχολεία. Το καλοκαίρι του 2006, τρία χρόνια μετά τον πρώτο της δίσκο, το Frank, που ήταν ένα υβρίδιο jazz και hip hop, είχε χωρίσει με τον αγαπημένο της Μπλέικ. Εκείνος επέστρεψε στην πρώην σύντροφό του, κι εκείνη έγραψε το Back to Black για να τον ξεπεράσει, το οποίο θα έβγαινε τον Οκτώβριο. Όσοι την είχαν δει τότε στις pubs του Κάμντεν, όπου την ήξεραν με το μικρό της, θυμούνται ότι ήταν καλά. Ότι έπινε αρκετά, αλλά φαινόταν καλά. Την επόμενη χρονιά όλος ο πλανήτης την έμαθε με το μικρό της όνομα. Αλλά τα πράγματα σταμάτησαν να είναι καλά.
Back to black
Η αγγλική μουσική βιομηχανία και η ίδια η Έιμι πόνταραν από την αρχή πάνω στην ιδιαιτερότητά της. Όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν ένα σχεδόν άσχημο κορίτσι, που κρυβόταν ντροπαλά πίσω από την κιθάρα της, τραγουδούσε ένα είδος μουσικής που δεν ήταν για τον πολύ κόσμο, αλλά όσοι την έβλεπαν στη σκηνή καταλάβαιναν ότι το ταλέντο της είχε την αυτάρκεια και τη γνησιότητα που η Αγγλία αναζητούσε έπειτα από τόσους μέτριους απόφοιτους τηλεοπτικών talent shows όπως το Pop Idol. Ο δημιουργός του, ο Σάιμον Φούλερ, που ήταν διάσημος για την κατασκευή αστέρων της pop, ανέλαβε το management της, αλλά τελικά η Έιμι είχε το πείσμα να αναπτύξει μόνη της τη μουσική της γλώσσα και τη δημόσια εικόνα της.
Όταν κυκλοφόρησε το Back to Black, είχε ήδη την κρεπαρισμένη σφηκοφωλιά στο κεφάλι, το αϊλάινερ Κλεοπάτρας στα μάτια, τα μεγάλα τατουάζ στα μπράτσα, τα vintage πουά φορεματάκια και τα ψηλά τακούνια. Ο δίσκος της ακουγόταν όπως ήταν και η ίδια: παλιός μαζί και καινούργιος. Οι μελωδίες του συγκίνησαν ταυτόχρονα το mainstream και το πιο ψαγμένο μουσικόφιλο κοινό. Ο Μαρκ Ρόνσον της έδωσε τον ήχο που έλειπε από τον προηγούμενο με την παραγωγή του και φέρνοντας στο στούντιο τους Dap Kings, ένα συγκρότημα από το Μπρούκλιν που έπαιζε funk και soul με τον παλιό τρόπο. H Έιμι τραγούδησε το ερωτικό πάθος που σε κάνει να θες μαζί να υμνήσεις και να ξεφτιλίσεις τον αγαπημένο σου, όπως ήξερε, στην γλώσσα του Κάμντεν. Όταν το άκουγες, δεν μπορούσες να μην ταυτιστείς με αυτό το μπλέξιμο της ζωής της με τη μουσική, και από ό,τι καταλαβαίνω, το συναίσθημα μεγεθυνόταν αν ήσουν γυναίκα. Όποια κι αν ήταν τα δικά σου δύσκολα, μπορούσες να συναισθανθείς αυτή την αδύνατη γυναίκα που εξέθετε τον εαυτό της με την ειλικρίνεια που βρίσκουν οι αληθινοί καλλιτέχνες.
Όταν έχεις εξάρτηση από τα ναρκωτικά, το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να έχεις πολλά λεφτά. Τότε είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσεις πολλούς φίλους που θα χαίρονται πολύ κάθε φορά που σε βλέπουν, και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είσαι καν pop σταρ για να το καταφέρεις. Αυτό το entourage που μαζεύεται γύρω σου δεν ενδιαφέρεται αν έχεις ταλέντο σε κάτι άλλο εκτός από το να τηλεφωνείς στον ντίλερ σου και να πληρώνεις το λογαριασμό. Στα 4 χρόνια μετά το Back to Black η Έιμι καταστρεφόταν σε δημόσια θέα, ανίκανη να προστατέψει την ιδιωτικότητά της και περιτριγυρισμένη από πολλούς ανίκανους να το κάνουν για αυτήν. Όταν πέθανε, σχολιάσαμε ότι πέθανε στα 27 της όπως τόσοι και τόσοι rock 'n' roll ήρωες – η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζέιμς Ντιν. Κανείς όμως δεν είπε ότι αυτή είναι η ηλικία που ουσιαστικά ενηλικιώνεσαι και αποφασίζεις πώς θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου στο εξής. Η Έιμι πέθανε χωρίς να έχει αυτή την ευκαιρία, ένα κορίτσι από το Κάμντεν. Ένα κορίτσι που με δύο μόνο δισκογραφικές δουλειές κατάφερε να δημιουργήσει μια ολόκληρη μουσική κατηγορία.
ΕΪΜΙ ΓΟΥΑΪΝΧΑΟΥΖ 1983-2011
14 Σεπτεμβρίου 1983 Γεννιέται στο Σάουθγκεϊτ του Λονδίνου.
1997 Αποβάλλεται από το Sylvia Young School Theatre και γράφεται στο BRIT School.
2002 H 19 Management του Σάιμον Φούλερ αναλαμβάνει το μανατζάρισμά της και η Island/Universal της κλείνει συμφωνία για δίσκο.
2003 Κυκλοφορεί το Frank. Γνωρίζει τον Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, που τη μυεί στα σκληρά ναρκωτικά, όπως η ίδια έχει δηλώσει.
2004 Κερδίζει το Ivor Novello για το Stronger Than Me.
2005 Xωρίζει με τον Μπλέικ και γράφει το Back to Black.
2006 Κυκλοφορεί το Back to Black.
2007 To Back to Black πουλάει 1,8 εκατομμύρια αντίτυπα στην Αγγλία, το Time ανακηρύσσει το Rehab τραγούδι της χρονιάς. Παντρεύεται τον Μπλέικ. Συλλαμβάνονται μαζί στη Νορβηγία για κατοχή μαριχουάνας.
2008 Κερδίζει 5 Grammy.
2009 Χωρίζει με τον Μπλέικ. Μένει στο νησί Σάντα Λουτσία στην Καραϊβική για να αποτοξινωθεί.
23 Ιουλίου 2011 Βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της στο Κάμντεν.
ΠΗΓΗ: www.madamefigaro.gr