ότι οι συμμετέχοντες που ήρθαν αντιμέτωποι με δύσκολες ερωτήσεις, άρχισαν να σκέφτονται υπολογιστές.
Οι συμμετέχοντες που γνώριζαν πως τα δεδομένα θα βρίσκονταν αποθηκευμένα σε έναν υπολογιστή, δεν μπορούσαν να θυμηθούν τις απαντήσεις –θυμούνταν, όμως, πολύ καλά το πού θα τις έβρισκαν. Οι ερευνητές σχολιάζουν πως το internet λειτουργεί ως «συνδιαλλακτική μνήμη» από την οποία περιμένουμε να θυμάται για εμάς.
Η επικεφαλής της έρευνας, Betsy Sparrow, του Πανεπιστημίου της Columbia περιγράφει την συνδιαλλακτική μνήμη ως «την ιδέα ότι υπάρχουν εξωτερικές πηγές μνήμης –στην πραγματικότητα, αποθηκευτικοί χώροι, στο μυαλό άλλων ανθρώπων».
«Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξπέρ σε συγκεκριμένους τομείς, και τους επιτρέπουμε να είναι, για να τους καταστήσουμε υπεύθυνους για ορισμένους τύπους πληροφοριών» εξηγεί η ίδια στο BBC News.
Ο Daniel Wegner, από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, που συμμετείχε επίσης στην έρευνα, ήταν ο εμπνευστής του όρου της συνδιαλλακτικής μνήμης, τον οποίο χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1985, στη μελέτη με τίτλο Γνωστική Ανεξαρτησία στις Στενές Σχέσεις, όπου κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα ζευγάρια που διατηρούν μακροχρόνιες σχέσεις στηρίζονται ο ένας στον άλλο ως «τράπεζες μνήμης» (memory banks, όπως αναφέρονται στο πρωτότυπο κείμενο).
«Πραγματικά πιστεύω ότι το internet έχει εξελιχθεί σε μια μορφή τέτοιας, συνδιαλλακτικής μνήμης, και ήθελα να το ερευνήσω» δήλωσε η dr. Sparrow.
Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα πειράματα της έρευνας πραγματοποιήθηκε ως εξής: σε όλους τους συμμετέχοντες δόθηκε μια σειρά δεδομένων. Στους μισούς εξ αυτών ζητήθηκε να τα αποθηκεύσουν σε έναν ορισμένο αριθμό φακέλων στον υπολογιστή, ενώ στους άλλους μισούς είπαν πως τα δεδομένα θα σβήνονταν.
Όσοι ήξεραν πως τα δεδομένα δεν θα ήταν διαθέσιμα αργότερα, τα πήγαν πολύ καλύτερα στην απομνημόνευση των πληροφοριών, ενώ εκείνοι που ήξεραν πως είχαν αποθηκεύσει τις πληροφορίες θυμούνταν με εντυπωσιακή ακρίβεια σε ποιον φάκελο βρισκόταν η καθεμιά.
«Αυτό επιβεβαιώνει πως τα πράγματα που μπορούμε να βρούμε online, δεν τα θυμόμαστε –τα κρατάμε αποθηκευμένα σε μία εξωτερική μνήμη, η οποία εν προκειμένω είναι το internet» λέει η δρ. Sparrow.
«Δεν πιστεύω ότι το Google μας κάνει χαζούς. Αυτό που αλλάζει είναι, απλά, ο τρόπος με τον οποίο θυμόμαστε πράγματα. Αν μπορείς να βρεις μια πληροφορία online ακόμη και τη στιγμή που περπατάς στο δρόμο, πλέον, αυτό που είναι σημαντικό να θυμάσαι είναι το πού θα πας για να βρεις αυτήν την πληροφορία. Ακριβώς με τον τρόπο που λειτουργεί και με τους ανθρώπους: αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι ποιον θα ρωτήσεις για το κάθε θέμα» καταλήγει.
Πηγή: BBC.co.uk
Η.Κ.
Η επικεφαλής της έρευνας, Betsy Sparrow, του Πανεπιστημίου της Columbia περιγράφει την συνδιαλλακτική μνήμη ως «την ιδέα ότι υπάρχουν εξωτερικές πηγές μνήμης –στην πραγματικότητα, αποθηκευτικοί χώροι, στο μυαλό άλλων ανθρώπων».
«Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξπέρ σε συγκεκριμένους τομείς, και τους επιτρέπουμε να είναι, για να τους καταστήσουμε υπεύθυνους για ορισμένους τύπους πληροφοριών» εξηγεί η ίδια στο BBC News.
Ο Daniel Wegner, από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, που συμμετείχε επίσης στην έρευνα, ήταν ο εμπνευστής του όρου της συνδιαλλακτικής μνήμης, τον οποίο χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1985, στη μελέτη με τίτλο Γνωστική Ανεξαρτησία στις Στενές Σχέσεις, όπου κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα ζευγάρια που διατηρούν μακροχρόνιες σχέσεις στηρίζονται ο ένας στον άλλο ως «τράπεζες μνήμης» (memory banks, όπως αναφέρονται στο πρωτότυπο κείμενο).
«Πραγματικά πιστεύω ότι το internet έχει εξελιχθεί σε μια μορφή τέτοιας, συνδιαλλακτικής μνήμης, και ήθελα να το ερευνήσω» δήλωσε η dr. Sparrow.
Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα πειράματα της έρευνας πραγματοποιήθηκε ως εξής: σε όλους τους συμμετέχοντες δόθηκε μια σειρά δεδομένων. Στους μισούς εξ αυτών ζητήθηκε να τα αποθηκεύσουν σε έναν ορισμένο αριθμό φακέλων στον υπολογιστή, ενώ στους άλλους μισούς είπαν πως τα δεδομένα θα σβήνονταν.
Όσοι ήξεραν πως τα δεδομένα δεν θα ήταν διαθέσιμα αργότερα, τα πήγαν πολύ καλύτερα στην απομνημόνευση των πληροφοριών, ενώ εκείνοι που ήξεραν πως είχαν αποθηκεύσει τις πληροφορίες θυμούνταν με εντυπωσιακή ακρίβεια σε ποιον φάκελο βρισκόταν η καθεμιά.
«Αυτό επιβεβαιώνει πως τα πράγματα που μπορούμε να βρούμε online, δεν τα θυμόμαστε –τα κρατάμε αποθηκευμένα σε μία εξωτερική μνήμη, η οποία εν προκειμένω είναι το internet» λέει η δρ. Sparrow.
«Δεν πιστεύω ότι το Google μας κάνει χαζούς. Αυτό που αλλάζει είναι, απλά, ο τρόπος με τον οποίο θυμόμαστε πράγματα. Αν μπορείς να βρεις μια πληροφορία online ακόμη και τη στιγμή που περπατάς στο δρόμο, πλέον, αυτό που είναι σημαντικό να θυμάσαι είναι το πού θα πας για να βρεις αυτήν την πληροφορία. Ακριβώς με τον τρόπο που λειτουργεί και με τους ανθρώπους: αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι ποιον θα ρωτήσεις για το κάθε θέμα» καταλήγει.
Πηγή: BBC.co.uk
Η.Κ.
ΠΗΓΗ: www.in2life.gr